του Θανάση Λυρτσογιάννη
Επιτέλους, ας κάνει κάτι επείγον η κυβέρνηση. Οπως ο… ξαφνικός θάνατος χτυπάει μισθούς και συντάξεις χωρίς διάκριση, ας χτυπήσει επιτέλους και τους φοροφυγάδες.
Η φοροδιαφυγή ανέρχεται σε 12 ως 14 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, η εισφοροδιαφυγή στα 8 ως 10, κι εμείς υποτίθεται πως ψάχνουμε 325 εκατομμύρια ευρώ για να μην περικοπούν οι επικουρικές συντάξεις. Μήπως τρελαθήκαμε; Μήπως πάθαμε μαζική παράκρουση;
Γιατί αν το Δημόσιο χάνει 20 ως 24 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο και δεν μπορεί να βρει 325 εκατ. ευρώ, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας και κανένα μνημόνιο, καμία βοήθεια, κανένα δάνειο δεν πρόκειται να μας σώσει.
Αν στα προηγούμενα προσθέσουμε τα δισεκατομμύρια που μπορεί (αν θέλει) να εισπράξει το Δημόσιο από εκείνους που έβγαλαν στο εξωτερικό καταθέσεις που δεν δικαιολογούνται από το «πόθεν έσχες» (αλήθεια, τι γίνεται με εκείνες τις λίστες;), τις καταθέσεις των Ελλήνων στην Ελβετία, την αγορά σπιτιών στο Λονδίνο από 200 συμπατριώτες μας (πατριώτες είναι;), γίνεται αντιληπτό πως το πρόβλημα παραμένει εκεί που ήταν πάντα. Στην αδυναμία πάταξης της φοροδιαφυγής και της φοροκλοπής. Την οποία αναπληρώνουν συνταξιούχοι, μισθωτοί, ελεύθεροι επαγγελματίες, άνεργοι.
Επιτέλους, ας κάνει κάτι επείγον η κυβέρνηση. Οπως ο… ξαφνικός θάνατος χτυπάει μισθούς και συντάξεις χωρίς διάκριση, ας χτυπήσει επιτέλους και τους φοροφυγάδες. Τι στο καλό, το… κοκαλάκι της νυχτερίδας έχουν και γλιτώνουν; Γιατί για σκεφτείτε λίγο. Βάλτε από τη μια μεριά της ζυγαριάς τις επικουρικές και τα 325 εκατ. ευρώ και από την άλλη πλευρά τα δισεκατομμύρια και τους φοροφυγάδες, και βγάλτε συμπέρασμα γι’ αυτή την πολιτεία, γι’ αυτό το κράτος. Κι αν δεν εξεγερθείτε από την αγανάκτηση, τότε δεν έχουμε καμία ελπίδα σωτηρίας…
