Με επικοινωνιακά παιχνίδια και «δεσμεύσεις», που είναι αμφίβολο το αν ποτέ υλοποιηθούν, προσπαθεί η κυβέρνηση να «χρυσώσει το χάπι» των κατεδαφιστικών περικοπών που θα επιφέρει το ενιαίο μισθολόγιο στις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων. Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση σχεδιάζει να μετονομάσει τα «υψηλά» ειδικά επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων σε «προσωπική διαφορά», αφήνοντας να εννοηθεί πως θα διαπραγματευτεί με την τρόικα για να τα διατηρήσουν.
Το ζήτημα θα συζητηθεί με τους επικεφαλής της τρόικας, που φτάνουν στην Αθήνα τις προσεχείς ημέρες και οι οποίοι έχουν ήδη θέσει δύο βασικές παραμέτρους: την «αρμονία» των αποδοχών των εργαζομένων του δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα και τη μεταβατική περίοδο τριών ετών για την πλήρη εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου. Είναι προφανές ότι οι εγχώριες συζητήσεις και κυβερνητικές υποσχέσεις αντιβαίνουν στις επιταγές της τρόικας.
Η κυβέρνηση, όπως φάνηκε από τη χθεσινή συνάντηση των συναρμόδιων υπουργών Οικονομικών Ευάγγελου Βενιζέλου και Εσωτερικών Δημήτρη Ρέππα, προτίθεται να ακολουθήσει πολιτική τριών ταχυτήτων:
1) Οι «υψηλόμισθοι» δημόσιοι υπάλληλοι που αμείβονται με ειδικού τύπου επιδόματα, όπως εφοριακοί, δικαστικοί, γιατροί κ.ά., θα συνεχίσουν να τα εισπράττουν μέσω άλλης οδού. Τα επιδόματά τους μετονομάζονται σε «προσωπική διαφορά» και ως εκ τούτου δεν θα δουν τις αποδοχές τους να μειώνονται ονομαστικά. Τι σημαίνει αυτή η προσωπική διαφορά; Για παράδειγμα, υπάλληλος με βασικό μισθό 1.000 ευρώ και επίδομα 900 ευρώ, ήτοι συνολικές σημερινές αποδοχές 1900 ευρώ, αν με το νέο μισθολόγιο ενταχθεί σε κλιμάκιο 1.600 ευρώ, θα έχει προσωπική διαφορά 300 ευρώ, δηλαδή το ποσό μεταξύ παλαιών και νέων αποδοχών. Οποιαδήποτε ωρίμανση ή αύξηση λαμβάνει εφεξής θα μειώνει ισόποσα την προσωπική διαφορά, η οποία κάποια στιγμή θα εξαλειφθεί και ουσιαστικά θα ενταχθεί στο μισθό του.
Στην προσωπική διαφορά θα μπει «πλαφόν», το οποίο σύμφωνα με πληροφορίες συζητείται να κυμανθεί γύρω στα 500 με 600 ευρώ. Οι δύο συναρμόδιοι υπουργοί, τονίζουν στη χθεσινή ανακοίνωσή τους ότι στην πράξη αφορά μόνο το 10% των δημοσίων υπαλλήλων, δηλαδή περίπου 77.000 άτομα.
Οπότε οι λαμβάνοντες σήμερα «υψηλά» επιδόματα, υποτίθεται ότι δεν θα τα χάσουν, πράγμα όμως εξαιρετικά αμφίβολο, εξαιτίας των «μεσοπρόθεσμων» δεσμεύσεων της κυβέρνησης. Κι ενώ η τρόικα έχει μιλήσει για μεταβατική περίοδο 3 ετών, πληροφορίες κάνουν λόγο για μεταβατική περίοδο από 7 έτη ή ακόμα έως και χορήγηση της «προσωπικής διαφοράς» εφ’ όρου ζωής!
2) Οι υπόλοιπες ομάδες υπαλλήλων (εκτός των υποτίθεται «υψηλόμισθων») θα διατηρήσουν υποτίθεται το υπάρχον καθεστώς αμοιβών, καθώς δεν θα λάβουν κανένα ειδικό επίδομα, παρά μόνο τα βασικά επιδόματα (όπως θέσης) που θα διατηρηθούν για όλους τους παλαιούς.
3) Το νέο μισθολόγιο θα εφαρμοστεί, υποτίθεται, στο σύνολό του μόνο για τους νέους υπαλλήλους που θα προσλαμβάνονται εφ’ εξής στο Δημόσιο βάσει του γνωστού κανόνα 1 προς 10, ήτοι 1 πρόσληψη για κάθε 10 αποχωρήσεις. Δεν τίθεται ζήτημα για χορήγηση επιδομάτων στους νεοεισερχόμενους, οι οποίοι θα λαμβάνουν μόνο το βασικό μισθό.
Το ερώτημα βέβαια είναι, όμως, πώς η κυβέρνηση θα πετύχει την εξοικονόμηση 2,2 δις ευρώ από την μισθολογική δαπάνη, όπως έχει δεσμευτεί να κάνει στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Συγκεκριμένα, το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Πολιτικής προβλέπει τη μείωση της μισθολογικής δαπάνης κατά 2.195 εκατ. ευρώ ξεκινώντας με 770 εκατ. ευρώ το 2011. Η επίτευξη του στόχου υποτίθεται ότι θα γίνει με τον περιορισμό των προσλήψεων, τη μη χορήγηση μισθολογικής ωρίμανσης, την αύξηση των ωρών εργασίας σε 40, τη μείωση της δαπάνης για υπερωρίες, την περαιτέρω μείωση των αμοιβών των επιτροπών και άλλων πρόσθετων παροχών, τη μείωση του αριθμού των συμβασιούχων, την εθελούσια και τη μακροχρόνια άδεια άνευ αποδοχών. Αρκούν όμως αυτά για την «εξοικονόμηση» 2,2 δις; Θα «πειστεί» η τρόϊκα για τη σταδιακή μείωση των ειδικών επιδομάτων; (διότι, επί της ουσίας, αυτό είναι η «προσωπική διαφορά»). Εξαιρετικά αμφίβολο.
Ανεξάρτητα πάντως από το αν και με ποιο τρόπο θα ισχύσει η «προσωπική διαφορά», η ουσία είναι ότι το ενιαίο μισθολόγιο θα αποτελέσει το μνημονιακό όχημα κατεδάφισης των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων. Κι εδώ μπαίνει το δίλημμα: θα σκύψουν οι εργαζόμενοι το κεφάλι, αποδεχόμενοι την εξαθλίωσή τους, ή θα επιδιώξουν την ανατροπή;
